सांगण्यासारखं काही विशेष नाही. थोडी हवा खायला शिवाजीपार्कला गेलो. सोबतीला कॅमेरा.
कसली तरी तयारी सुरु होती. पोलीस बंदोबस्त पण होता. २६ जानेवारीसाठी असेल कदाचित. गेले दोनतीन दिवस खूप गोंधळ उडालाय. सॉलिड द्विधा अवस्थेत हाओ म्या. असो, परीक्षेचा नाट संपलाय. सुचलं तर लिहूच की!
क्रिकेटचा डाव चांगलाच रंगला होता. फेकी गोलंदाजी असो, किव्वा आडवा पट्टा फलंदाजी - आपल्याला मजा आल्याशी संबंध. साला उगाच मध्ये नियम ठुसून खेळाचा चुथडा केला. काही गोष्टी अश्याच गुंतल्या आहेत, म्हणून त्यात आता मजा येत नाही. झाडावरून कैरी पाडून, तिला तिखट मीठ लावून खायला जी मजा आहे; तीच मजा बाजारातून विकत आणलेल्या कैरीला येईल का? तसंच आडवे तिडवे मार्ग घेऊन काही करण्यात एक वेगळीच मजा. क्लिष्ट भाषेत कदाचित - Out of the Box म्हणता येईल.
बरं ते सोडा. लहानपणी कित्येकवेळा आपण हात धरून जायचो. त्या वेळी असा काही खास नाही वाटायचं. मोठं झाल्यावर एखाद्या लहान मुलाला असाच हात धरून नेतांना जो sense of responsibility येतो, बाप्पा.....
कदाचित sense of responsibility nurture करण्यासाठी मोठ्यांनी लहानांचा हात धरायचा असतो.
ह्या रंगाच्या डब्यांचा फोटो तर कलर काढला होता. पण आज B/W चा टोन सोडवा असं वाटत नाहीये. उगाच..... काही कारण नाही..... प्रत्येक गोष्टीला कारण असलाच पाहिजे का? जर एखाद्या गोष्टी मागे काहीच कारण नसलं, अन तरी मी ते करून बघितलं. कदाचित मी ते करतांना त्यात माझे काही personal gains बघणार नाही, कदाचित मला त्यातून मोठा फटकापण बसू शकतो. देख लेंगे साले को!
असो, लवकरच भेटू.......
