Breaking Through!

28 August 2010 वेळ: Saturday, August 28, 2010



The Problem


Old eagle Frank flies with
drooped wings and withered might
Even the gentle touch of zephyr resonates
Sending ripples of pain throughout his body
He vens direly for his once zaftig body
Now a bundle of old bones and feathers
It is time to kowtow to the ruthless time
For he is at the fag end of forty erstwhile years

His claws no longer swiftly grip the fish from the pond
His failing eyesight cannot trace a frail snake or rat from a pinnacle
His carefree sky-bound high- altitude endeavours
Are now limited to a low flight for survival
Trapped in the squelching chains of old age
Tired of being hungry and sick
He decides he had enough of this ruthless mockery of life
And accedes to dive to his own death to put an end to this dismay


Survival of the fittest

He plunges from a cliff, his wings folded
Disconsolate about his wunderkind achievements
Just then he sees on the top of a tree
His old friend Raphael, looking young and happy
Relishing a fish fresh from a pond
There he sits with all his youthful charm
Out Frank stretches his wings and forces himself
To fly to his youthful friend perhaps too older than him

Asks he to the young looking eagle
How do you look so strong and juvenile?
Smiled Raphael, said my friend we are eagles after all
We live our lives in the same patterns for years
Hunting and surviving – exhausting our resources and means
And after completion of forty years, we get our youth back
You will have to toil hard, bear the pain for 90 long days – change everything that you are
And out shall come a new you – young and smart

Ideas for Action: Breaking Through

So Frank toiled hard for the next 90 days
He went to a remote place far up in the hills
He pulled out one claw a day and his feathers with his beak
Blood oozed out of his wounded body
He then allowed his new toes and plumage to grow back
Then he hit his beak on the rocks
Allowed it to break off and bore silently all its pain
Out grew a new beak in a matter of few days

Now, Frank is no longer an old eagle
Who grew tired of his old body and was plunging to his death
We are no eagles, we have no second lives
Yet like them, if we try really hard
We can break out of our old bad habits – and be a new person
It is not inscrutable – to work hard and break free from our comfort confines
To bring in new patterns of positive behaviour and conquer our erroneous zones
After all, it is all about making a decision and putting it into action

On a didactic note like Frank we can rejuvenate our existing lives
We can shed our apprehensions, prejudices and off beam behaviour
We can kill our habits that seek no congruence with the good human beings that we are
We can try to adjust and don a renewed “US” to survive
The world doesn’t see us the way we are, it sees us the way it wants to
So let go of your old behavioural patterns and embrace new progressive changes
Always remember it is never too late and difficult – Nothing is ever impossible
Because, even impossible says
I M Possible

- By Me!

चतुर्थी - पास

22 August 2010 वेळ: Sunday, August 22, 2010

एखादा मित्र तुम्हाला आग्रहाने जेवायला बोलावतो. 
तुम्ही येणार म्हणून तो जय्यत तयारी सुरु होते, 
घरी पाऊल टाकताच चिकन चा गंध तुमचं स्वागत करतो.
त्या चिकन च्या गंधात गुरफटलेल्या अवस्थेत तुम्ही कोलंबी च्या लोन्च्याचाही गंध टिपता!
वाः! 

अन अशा वेळी तुमच्या मित्राचा फोन येतो. तुम्ही त्याची जळवायला म्हणून त्याला बेत सांगता, आणि तोच तुम्हाला चमकवतो, "लेका आज चतुर्थी आहे"
मग अश्या कथेचा अंत तुम्ही "मटार उसळ आणि शिकरण पोळी" वर कराल? 
अन्नाची नासाडी कराल?
आणि मेल्यावर "चित्रगुप्ते" ला काय उत्तर द्याल? - "मी समोर वाढलेली कोंबडी फस्त केली नाही" 
नाही नाही.......त्रिवार नाही. 

जर तुम्ही चिकन खाल्लं तर तुम्ही खवैय्ये नाही. 
अशा खवैय्या बांधवांसाठी आमच्या आज्जी ने एक सुरेख कन्सेप्ट काढलीये. - "पास"
अजून हे पास सर्वत्र उपलब्ध नाहीत, पण लवकरच मिळतील. 
आता असे काही योग आले, कि पट्ट-कन्न पास आणा, आणि मनात "चतुर्थीला नॉन वेज खाल्लं" अशा संकोचांना दूर करा!  



हा पास मिळवला कि मग बाप्पाचा येल्लो कार्ड किंवा रेड कार्ड मिळणार नाही! 
जओ बालक खादाडी करो!

Egg in the Basket / Egg in the Nest

21 August 2010 वेळ: Saturday, August 21, 2010
आजची सकाळ > आता पर्यंत तरी साधारण.
बाहेरचा माहोल > रिप-रिप पाऊस.
मग काय फक्त चहा/कॉफी पिऊन साजरी करणार हि सकाळ?

खूप दिवस झाले बिथोवीन ची सिम्फनी नंब. ९ चघळली नाही.
क्षणात मिडिया प्लेअर आपले काम चोखपणे बजावू लागले.
(घरातला माहोल तर सेट झाला!)

आता पोटोबा! 
आज असं काही तरी केलं पाहिजे, कि खाण्यात मजा येईल.
बंडूने इलाजाचे नाव सुचवले - "एग्ग इन द बास्केट" / "एग्ग इन द नेस्ट"


पद्धत:
स्टेप १: 

स्टेप २:

स्टेप ३:
मीठ-मिरे पूड हलकेच भुर्कवा


स्टेप ४:


****

आता बाहेर पावसाने जोर पकडलाय. 
सिम्फनी नंब. ९ मध्ये व्हायलिन चे सूर उंचच उंच उडत आहेत.......
एक घोट आल्याचा चहा, अन एक घास एग्ग इन द बास्केटचा!




 

मरीन ड्राईव - Mumbai 003

19 August 2010 वेळ: Thursday, August 19, 2010
काल दुपारी मरीन ड्राईव होऊन येतांना, आकर्षक माहोल आणि कॅमेऱ्याची साथ घेऊन मुंबई स्काय-लाईन चे काही फोटो काढायला थांबलो. 



पण मग ओळीत बसलेल्या छत्र्या अन त्याखाली त्यांचे मालक-मालकीणबाई दिसले. 

त्यांचे ते vibrant colors बघून आकाश हि भरून आलं होतं  





मिसळ -ए- मंग्लोरीय्न उर्फ mutant मिसळ

18 August 2010 वेळ: Wednesday, August 18, 2010
शीर्षक वाचून तोंडाला पाणी सुटलं असेल तर मनाला आवरा.  
आठवड्यातून एकदा तरी नाश्ता म्हणून मिसळ सुतवली पाहिजे - हे माझं मत. 
पुण्यात चांगली मिसळ 'हुडकावी' लागते. बादशाही, बेडेकर, रामनाथ आणि तत्समांना मिसळ म्हणजे नुसती तिखटाची भेसळ असं वाटतं. त्याचा लठ्ठा आपण नंतर कुटू.
असाच एकदा आमच्या आवडत्या अड्ड्यावर एकदा मिसळ मागवली!
लगेच समोर एक पाण्याचा ग्लास मांडला. थोड्याच वेळात समोर एक प्लेट मिसळ!! 
अहा!! 
बढीया कांदा बारीक चिरून, त्या वर लिंबाची फोड. फरसाण मोकळ्या हाताने टाकलेलं.
फरसाण च्या खाली, नायलॉनच्या पोह्यांच्या चिवड्याचा थर दिसला. 
तरी 'आपन' हिम्मत हरलो नाय ! 
मग चमच्याने एक घास घेतला. अरेच्या, चव वेगळीच वाटते. 
देवा!! रस्सा म्हणून सांबर टाकलाय! 
मग सांबर मधे ब्रेड "डुंबून-डुंबून" खाल्ली. 
मिसळ एवढी काही वाईट न्हवती, पण चांगल्या मिसळीच्या शोधात एक "mutant " मिसळ गावली!

तुम्हाला पण हि मिसळ खाऊन बघायची असेल तर,
आयुष्यात कधी मनात हि आलं नाही, कि सांबर असलेली मिसळ नशिबात पडेल.
शेवटी मिसळची ईमेज कायम ठेवण्या करता कल्पनाच्या मिसळची उपाधी काढून सांबर-चिवड्या वर आणून ठेवण्यात आली.
बाहेर निघतांना स्वतःचं सांत्वन करत होतो, "मिसळ न समजता हे खाल्लं तर हा एक अफलातून पदार्थ आहे!"
२ महिन्यांनी परत एकदा सांबर चिवडा खायला गेलो, अजून हि तीच चव बघून आनंद झाला! (माझ्या व्यतिरिक्त इकडे मिसळ मागवणारा कोणीच नसावा, या खुशीत सांबर चिवडा व्हरापला)

रीफ्लेक्टिंग बॅक....

वेळ: Wednesday, August 18, 2010


हि फ्रेम बऱ्याच ठिकाणी बघितली असेल. तरी एक अशी आपण कॅप्चर केलेली असावी, बस ह्याच इच्छे साठी उडवलेला शटर

ध्यानी मनी - बस इतना सा ख़ाब

15 August 2010 वेळ: Sunday, August 15, 2010


photo: www.mumbaitheatreguide.com

तसं बघितलत तर एखाद्या नाटकाचा review लिहण्याची माझी औकात नाही. 
बऱ्याच वर्षांपूर्वी "ध्यानी मनी" नावाचं एक नाटक येऊन गेलं.
बस इतना स ख़ाब ह्याच नाटकाचं हिंदी रूप म्हणा!
"बस इतना सा ख़ाब"चा सडे-तोड अभिनय आणि अप्रतिम पटकथे मुळे मला राहावल्या नाही गेलं. 

चंद्रकांत कुलकर्णी दिग्दर्शित हे हिंदी नाटक, माझ्या नझरेत तरी कुठे हि कमी पडलं नाही.
शेफाली शहा आणि किरण करमरकर ह्यांनी अभिनयात खोट दाखवण्यासाठी जागा शिल्लक ठेवली नाही. 
तसेच कथेचे मूळ लेखक प्रशांत दळवी ह्यांना पटकथेच्या संपन्नतेचे श्रेय जाते. 

थोडं उलगडून सांगायचं झालं तर, 
कथा म्हणजे एक socio-psychological thriller म्हणून अहवाल वाचला होता.
शेफाली  शहा ने फारच सुरेख आई रेखाटली! नाटकाच्या सुरवातीला तिचा वागणं थोडं एकांगी वाटेल.
पण मोहितचा प्रवेश झाल्यानंतर शेफालीच्या ह्या अभिनय पद्धतीचं समर्थन मिळतं.
मोहीतचा प्रवेश असा काही खास पद्धतीने केला आहे, अंगावर शहारा आल्या शिवाय राहत नाही. 
कुठल्या हि पात्राच्या अभिनयात भडकपणा कुठेच दिसणार नाही.

body language , रोशणाई आणि पार्श्वसंगीत ह्यांचा ताळ-मेळ नीट बसला होता. 
कदाचित असं असेल- एक सुंदर पटकथा, म्हणून अभिनयात खोट दिसली नाही. 
अभिनयात खोट दिसली नाही, म्हणून रोशणाई आणि पार्श्वसंगीतात खोट दिसली नाही!
असो, माझा आग्रह आहे, तुम्ही हे नाटक झरूर पहा! 


अरे हो, मोहित साठी भेट वस्तू घ्यायला विसरू नका! 







*रहस्य आणि पटकथे बद्दल मुद्दामच लिहणं टाळलं. पुसटशीही कल्पना देऊन तुमचा रस भंग करण्याचा माझा हेतू नाही.
**नाटकरूपी कादंबरी मधे पण ती मजा नाही, जी नाट्यमंदिरात बसून नाटक बघण्यात आहे.

Happy Independence Day!!

वेळ: Sunday, August 15, 2010


Happy Independence Day to All!!

This is a salute to all the people who sacrificied their lives so that we could breathe freely in Independent India today!! We should realise that with rights come inherent duties!! And we must shoulder our responsilibilites - and not write them off as someone elses problem!!

Magic Days!

14 August 2010 वेळ: Saturday, August 14, 2010




My Hostel dayzzzz - A true unity in diversity!!

When one stays away from home, he finds family in friends! And that's exactly what happened with me at my hostel! I miss my hostel and my hostel group! Its just been a month that I left them but I am missing them already! The two and half years that I spent with them were magic times!

All my girl pals - Aaji, Amruta, Pradnya, Shweta, Nikki, Nikita, Suprita, Supriya, Yogu and Pranita

I miss :
My bed by the window : Where the world looked different outside
Watching all the chick-flicks together!
Our official hostel Maskot " Masakali" cat who was always behind Pradnya's love birds.
Bed bugs here, there - everywhere
Sleepless nights due to bed bug havoc in Summers
Going out on Gandharva Bridge for Night walks
Having extra chilled kulfi on winter nights
Visiting temples with pals before their exams, interviews and engagements
Shopping with Girls at Tulsi Baug
Dancing on Mobile songs on weekend nights
Singing songs together - especially sad Gazals
Pajama parties
Group Study
Celebrating each others Birthday by cutting a cake at Midnight!
Looking after eachother when any one was sick
Listening to all my friends chattering about boy-friends
Consoling girls after boy friend tiffs
Cooking together - great Bhels, Pavbhajis and Pulavs
Just dressing up on weekends to have fun
Going to the same restaurants for Sundays when the girls didn't have their dabba
Taking Aajji on her medical check-ups
Dancing at the Dandiya-rass in the building
Taking each others bikes outside
Sundari our sweet dog
Guarding and planning for girls coming in late in the night
Eating non-veg food without telling Aaji
Having long sessions of horror stories late in the nights and then getting frightened even to go to the loo!
Sharing a nice warm cup of tea and coffee!
Attending my friends weddings and engagements!
Going on late night walks to Naturals!!
To pounce on all the khau that used to come from our homes!
We even had a break-up party!! : )
Having loads and loads of Maggie!
Not stepping down the bed when a rat used to enter the premises!
Applying all the tricks and acrobatic stunts to put on the TV - after Aaji had shut it off! And succeeding with teamwork!

The best part was we all came from different cities with different backgrounds! But we always brought the best of the worlds together! Everyone stayed together as a family without fighting with each other! We never interrupted - we always added value to each others lives! This was the place which gave me a lot of practical tutorials in valuable lessons of life - few of which were sharing, adjusting and just being there when one needed support the most!!

My hostel friends brought a lot of happiness to my life! I will always remember this time!

How I miss you girls! I miss our good ol' days!

देऊळ

वेळ: Saturday, August 14, 2010
मुंबईच्या सिद्धिविनायकच्या प्रांगणात कब्बडी खेळण्याचा प्रसंग ओढावला. परिस्थितीने हि वेळ आणली. तसं देवळात जाणे वगरे मला काही पटत नाही, पण आईसाहेबांनी आदेश केला होता. निमुटपणे मग त्या जन-समुद्रात आम्ही पण सामील झालो. मेटल detector चा टप्पा पार करून पुढे जात नाही, तोच समोरून हार, फुलं, पेढे, नारळ "खपवनाऱ्यांचा" तांडा माझ्यावर धाऊन आला. एकाने समोर येऊन अडवलं, आयुष्यात सिग्नलवर मामा लोकांनापण असली फिल्डिंग लाऊन मला धरता आलं नाही! मग मला डाव समजला! लगेच कंबरेतून वाकून हात जमिनीला टेकवून, मग छातीवर ठेऊन दीर्घ श्वास घेतला. कबड्डी कबड्डी कबड्डी करत मग एक-एकाला चकवला. तितक्यात एकाने माझा हात पकडला, हात कसला, दंड पकडला. हिसका देऊन सोडवला आणि चपल stand गाठला! 

मला अजून हे झेपत नाही, देवळात का जावं? देऊळ जितकं कमी प्रसिद्ध, तितकी शांतता लाभते. उगाच सिद्धिविनायक, महालक्ष्मी, शिर्डी, दगडूशेठ ला जाऊन झुंबड करायची. दर्शन म्हणजे काय तर तो पुजारी तुमच्या हातून ते पूजेचं ताट घेणार - ती प्रसादाची पुडी एका कोपऱ्यात टाकणार, नारळ खाली ठेवणार, काही तरी पुट-पुटेल आणि मग एक आवाज काढेल "चला पुढे, गर्दी करू नका." मग कपाळावरचा घाम पुसत बाहेर निघत एकमेकांना मागच्या visit च्या गर्दीबद्दल सांगायचं. गर्दीत तुंबून, मग मोजून दीड मिनिट तुमचा भक्ती-भाव तुमच्या देवा वर शिंपडून मनाला शांती वगरे मिळते ह्यावर माझा विश्वास नाही. मला मान्य आहे, प्रत्येकाची श्रद्धा असते, एक मनासिक आधार असतो. माझा स्टान्स नास्तिक नाही. पण हे जे घडतंय, हि भक्ती आहे कि फॅड?

घ्या आता लवकरच गणेश उत्सव येईल. "डॉल्बी सोडल्या" शिवाय आमच्या मंडळाला उत्सवाचे रूप येत नाही. रस्त्यावरून जातांना मनस्ताप आणि शिव्या मिळतात. मंडळाचा नियम आहे "sound " वर स्टेपा
(स्टेप्स चा अनेकवचन. स्टेपा =  डान्स स्टेप्स) पडल्या नाहीत तर मग "उपेग" काय? असे कलंदर जे संस्कृतीच्या नावाने शंख फुंकता. ह्यांना उष्टे भक्त म्हणणं जास्ती योग्य ठरेल. कुठे चार शब्द ऐकतात, त्यांचा खरा अर्थ जाणून घ्यायच्या आधीच "भावड्या आपण सगळं समजून घेतलाय." असा आव आणतात, अन माकडाच्या हाती कोलीत दिल्यासारखं होतं.

हेच दृश्य मी गेले २३ वर्ष बघत आलो, मग का म्हणून मी "देऊळ" विषय घेऊन एक थिल्लर पोस्ट टाकू नये?  

Khotto इडलीच्या मागावर

13 August 2010 वेळ: Friday, August 13, 2010
मागच्या आठवड्यात एका संकेत स्थळावर मी कधीच न ऐकलेल्या इडलीची रेसिपी वाचली.
फणसाच्या पानांमध्ये इडलीच पीठ भरून, शिजवून मग चटणी आणि सांबर बरोबर फडशा पाडायचा असतो!
ह्या पदार्थाला khotto (एकवचन) khotte (अनेकवचन) म्हणून ओळखतात.
हि आहे त्या रेसिपीची लिंक - Aayi's Recipes 

आता हा पदार्थ खिलवणार कोण?
मिळेल तर मुंबईतच मिळेल, सुरवात केली "सत्कार" पासून.
चर्चगेटला विठ्ठल कामतच्या वडिलांनी चालू केलेलं हे उपहारगृह. इडली ऑर्किड आणि मी ह्या पुस्तकात विठ्ठल कामतने उल्लेख केला होता की सत्कार मधली खासियत म्हणजे तिथली इडली. त्यांच्या आईची रेसिपी होती ती. मला हवा असलेला पदार्थ - khotto  मला इकडे नाही मिळाला, पण उत्कृष्ठ इडली खायला मिळाली.

आज Kings Circle च्या Cafe Mysore मध्ये khotto ची अन माझी गाठ पडली!
मग नझर मेन्यू कार्ड वर फिरत होती, आणि तसं तिथल्या वाढप्याला ऑर्डर मिळत होती. आज त्याला सोमालिया होऊन आलेला आणि बांगलादेशला जाणारा माणूस कसा खातो, ह्याचा नमुना मिळाला असणार. अॅट द एंड ऑफ द  इंनिंग माझा स्कोर होता : २ प्लेट khotto  इडली, १ प्लेट केला पकोडा आणि एक फिल्टर कॉफी.

खाली काही फोटो टाकत आहे! आस्वाद घ्यावा :)











बॉडी लॅंग्वेज to मिडिया लॅंग्वेज

वेळ: Friday, August 13, 2010
आनंदने माझा पोस्ट गुगल बझ्झवर टाकल्यापासून माझ्या ब्लॉगवर एकच धमाल उडालीये. जास्तीत जास्त आठवड्याभरात ६-८ पेजव्ह्यू असलेल्या ह्या ब्लॉगला एकाच दिवसात २००चा आकडा पार होण्याइतपत पेजव्ह्यू मिळाले. आकाशच्या भाषेत सांगायच झालं तर 'आ.प.'ने बझ्झवर एक लिंक पोस्ट काय केली आणि ब्लॉगवर व्हिजिटर्सचा एक ढग बरसून गेला. माझ्यासाठी वाळवंटात पूर येण्यासारखी हि गोष्ट. असो. मला लय भारी वाटलं. एवरेस्ट कुल्याखाली आल्यासारखं. मनाला अनेक लाडू फुटून त्याच्या चुर्णाने सारावल्यासारख्या गुदगुल्या झाल्या. दिलात अनेक चॉकलेट आईसक्रिमचे ज्वालामुखी फुटले. Thank you आनंद. (गळाभेट)
आकाशने आधीच्या पोस्टला एक जालिम हजरजबाबी पोस्ट लिहला. तो मी इकडे जस्साच्या तस्सा टाकतोय.

---------------------------------------------------

आता हे लिहलं तर खरं, पण जर हा पोस्ट सुपर हिट झाला, तर काय रे? > तू NEWS मध्ये झळकशील लेको!!
अश्या अमुक अमुक ब्लॉग मध्ये एक ब्लॉगर आपल्या उपासमारीचे हे वर्णन करतोये बघा!

मग एक डॉक्टर बोलेल > "मला वाटतं ह्याला जर रोज पुरे पूर आहार दिला तर हा पुन्हा एकदा ठणठणीत होऊ शकतो."

मग कॅमेरा इंडियन ऍम्बॅसीच्या ऑफिसवर
"हम पुरी कोशिश कर रहे हैं, की इस संगणकीय अभियंता को हम अपने देश में लाया जाये, और उसका पुनर्वसन करे."

राजसाहेब ठाकरे: "बघा सांगत होतो, त्या अमेरिकेतल्या गोऱ्यांची चमचागिरी करू नका, बघा आज माझा हा बंधू काय उपभोगतोय."

मुख्यमंत्री अशोकराव चव्हाण : " हि खूपच गंभीर बाब आहे."

ठाणे रेल्वे स्थानकावरील एक प्रवाशी: "हे भारतीय नौकर वर्गाचा शोषण आहे, त्यांच्या ह्या हावरट वागणुकीचा जवाब त्यांना द्यावाच लागेल."

एक काळा कोट घातलेला म्हातारा वकील: "बघा आम्ही त्या कंपनीला आमच्या तर्फे एक leagal notice पाठवली आहे. जशी पुढे कारवाई होईल तुम्हाला कळवण्यात येईल."

बंड्याचा वर्गमित्र: "नाही, आधी तो चांगला तंदुरुस्त होता. त्याला डबा खायची वेळ इतकी प्रिय होती, की तो शाळेला मधल्या सुट्टीच्या १० मिनिट आधी यायचा."

बंड्याचे शेजारी: "आधी कसा तब्येतीत होता. आमच्या वडलांना एकदा पाय अडकवून पाडून कसा पसार झाला होता! नाही, त्याच्या वडलांनी पैसे दिले आम्हाला. तसं मामुली fracture झालं होतं. हिवाळ्यात दुखत अधून मधून. आमची धाकटी मग बाम लाऊन देते."

तुम्ही पाहत होता हा exclusive report फक्त "बोगस न्यूज" वर!
cameraman गुंड्या बरोबर मी "आचरट"

- आकाश

---------------------------------------------------

आता हा आकाश कोण? आकाश गुप्ते. माझ्या पहिल्या वर्तुळात येणारा मित्र. कलंदर हरहुन्नरी व्यक्तिमत्व म्हणा किंवा बिलंदर कार्ट, both things define him. त्याच्या http://amritasyaputra.blogspot.com/ ह्या ब्लॉगला भेट देऊन बघा. तुम्हाला त्याच्याबद्दल थोडी कल्पना नक्किच येईल. ;) :)

आपला,
(आकाशमित्र) सौरभ

बॉडी लॅंग्वेज

12 August 2010 वेळ: Thursday, August 12, 2010
"काय रे ढेऱ्या... काही अक्कल आहे कि नाही तुला?" बंड्याच्या डोस्क्याने विचारचक्राला थोडा ब्रेक मारुन थांबवून बंड्याच्या पोटाला विचारलं.
"का... काय झालं?" बंड्याचं पोट AKA ढेऱ्या.
"अरे काय बघावं तेव्हा डुरडुर डरकाळ्या मारतोस. ऑ?"
"मग काय. च्यायला एक तर दिवसभर रिकामं ठेवायचं. काही खायला नाही. मग काय करणार?"
"अरे पण काय साला कधीही चालू व्हायचं? कधी कुठे केव्हा गुडगुडावं काही काळवेळ आहे कि नाही?"
"ते मला काही माहित नाही. टायमावर मला कायतरी पचवायला मिळालं तर मी अशी गुडगुड करणार नाही. साला काय अवस्था झालीये. ते हात आणि पाय बघ. हात अगरबत्ती और पाव मोमबत्ती. त्या पायांना ५ मिनिटं धावता येत नाही आणि हातांना जरा वजन पेलवत नाही."
"अय... आम्हाला काय बोलायच नाय काय.." बंडूचे हातापाय स्वतःला झटकून संभाषणात उतरले.
"मी धावेन मैलभर. पण तो छाताडातला पंप जास्त धडधडायला लागतो. त्याची चोंदलेली पाईपलाईन दुरुस्त करा." - बंडूच्या तंगड्या
"हो. आणि मी उचलेन मणभर वजन. पण त्या कंबरेने आणि पाठीने कच खाल्ली. जरा आपलं वजन उचलून २ इंच वर काय गेलो तर त्या मणक्यांची माळ सैलावली. द्याव लागलं मग सोडून." बंड्याच्या हातांनी त्यांच्या रत्ताळ्यासारख्या स्नायूंचा उगीच फुगा फुगवला.
"ओ दंडाधिकारी, पंक्चर झालेल्या टायरमधे उगीच हवा भरायचा प्रयत्न नका करु." वासाड चाळीतले ३२ चाळकरी दात फिदफिदले.
"गपता का आता. का हाणू दोन आणि काढू सगळ्यांना बाहेर." हाताची बोटं मोडता मोडता कडाडली.
"हाय का हिंमत तेवढी?" दातांनीपण ओठ खाल्ले.
"च्यायला, परवाच तोंडावर उताणा झालेला तेव्हाच ढेपाळणार होता."
"पण ढेपाळलो का? साला ह्या डोळ्यांचा फोकस बिघडला म्हणून आपटलो. ढापण लावूनपण धड बघता येत नाही."
हे ऐकून डोळे वाटारले. "ये बत्ताश्या. जास्त बोल्लास. माझा फोकस नीटच होता. त्या कानांचे फाटलेले पडदे बदला. मागून जोरजोरात मारलेला हॉर्न आणि बोंबा ऐकू आल्या नाहीत त्यांना. आणि दिली गाडीने धडक तिच्याआयला."
"ए वाट्टाण्या, ऐकून घेतो म्हणून काय वाट्टेल ते ऐकवशील काय?" कानाच्या पाळ्या लालगरम झाल्या. "तो हेडफोन घालून फुल्ल व्हॉल्यूममधे हार्डरॉक लावून एकतर ते माझे पडदे बधिर केलेले. अश्यावेळी ढुंगणाखाली बॉम्ब फोडला असता तरी मला समजणं शक्य होतं का रे?"
"अरे काय चाल्लय काय? आपण सगळे एकमेकांवर आरोप-प्रत्यारोप करतोय. अरे एकाच शरीराचे अवयव आपण. असं आपापसात भांडून कसं चालेल?" डोस्क्याने एक समजूतदार विचार मांडला.
"बरोबर आहे तुझं डोस्क्या. पण ह्या बंड्याने आपली काही काळजी घेतली पाहिजे की नाही? आता तु एवढा विचारवंत. नेहमी कामात असलेला. तुझीपण फिकर नाही त्याला. साला पुर्वी कसा काळ्याकुळकुळीत घनदाट केसांनी अच्छादलेला होतास तु. आता तेपण पांढरे पडायला लागलेत. विदर्भाच्या भेगाळलेल्या जमिनीसारखी त्वचा कोरडी होऊन कोंडा झालाय. अरे किती प्रॉब्लेम्स, कधी सुटणार हे प्रॉब्लेम्स???" सारं शरीर गलबललं.
"सुटतील... सुटतील..." डोस्क्याने स्वतःला शक्य तितकं शांत ठेवत म्हटल. "ह्या बंड्याच्या मनानं एकदा उचल खाल्ली पाहिजे. आपण त्यालाच विचारुया."
"बोल मना.. बोल... आमची हि अशी दुरावस्था कधी दूर होणार? सांग..."
इतका वेळ शांत असलेल्या बंड्याच्या मनाची थोडीशी चलबिचल झाली. "हम्म्म्म... मला समजतय. सगळं जाणून आहे मी. ह्यासाठी सगळा आळस झटकून आपण सर्वजण सक्रिय होणं गरजेचं आहे. हि बाब गांभीर्याने घेणे आवश्यक आहे. मी काय म्हणतो. आता ज्याम झोप आल्यासारखी वाटत्ये. उद्या उठल्यावर ताजातवाना होऊन मगच काय ते तुम्हाला सांगतो. चला मग... तोवर एक मस्तपैकी झोप काढुयात का?"
झोपेचं नाव काढताच हो हो म्हणत सगळेच अवयव गळून पडले. हातांनी थोडं लांब होत लाईट बंद केले आणि चादर ओढून घेतली. तंगड्यांनीपण पटकन स्वतःला चादरीत दुमडून घेतलं. डोळ्यांनी ताबडतोप शटर ओढून घेतले. कानांनी पडदे झटकून घडी घालून ठेवले. डोस्क्याने त्याचा कंप्यूटर स्लिपमोडमधे टाकला.

शरीरसंपदा आणि आरोग्यविकासाचा ऐरणीवरचा प्रश्न नेहमीसारखाच उद्यावर टाकून बंड्याचं धूड झटक्यात निद्राधिन झालं.

आपला,
(Fit & Fine) सौरभ

My 200th Post!! Beautiful Lotus!

11 August 2010 वेळ: Wednesday, August 11, 2010





Date: 7th August, 2010
Time: 12:45 pm
Venue: Out bound Team Building Training, Girivan, Pune


“We live only to discover beauty. All else is a form of waiting.”
- Kahlil Gibran

AKS | Entries (RSS) | Comments (RSS) | Designed by MB Web Design | XML Coded By Cahayabiru.com | Distributed by Deluxe Templates