मुंबई ००२

30 June 2010 वेळ: Wednesday, June 30, 2010
आज संध्याकाळी बाहेर नझर टाकली, तर पश्चिमेला सूर्य नुकताच गुलाल उधळून गेला होता. खचाक्क!!

I like!

29 June 2010 वेळ: Tuesday, June 29, 2010



I clicked this photo @ the Rangoli festival @ Chendani Koliwada - Diwali, 2009

This is a sentiment that is close to my heart.

Kolkata!

वेळ: Tuesday, June 29, 2010



I get to travel a lot because of my job profile. But this trip was different.


The plane is taking a longer time to land. It is going around in circles. Our captain has announced turbulence due to lightening. I am seeing scared faces around me. Our plane is 4th to land in a sequence and we have to kill time mid-air before the rest of them land. As the plane starts to descend, we loose sight of the foggy amorphous clouds. I peek from my little enclosed window on the wings to stare at the strange city we are descending on – Small houses, A Long River, Small Water Bodies, Huge Green Playgrounds. I smile! After 6 long hours of flight, starting from the West, touching base in the South and then finally flying to the East. Yes Finally. I disembark saying - Hello Kolkata!



Every bit of the city reeks with a flavor of culture, art and literature. It is the 150th Year of Tagore’s Birth. Every monument that you see is a testimony to the Colonial times. The architecture is so beautiful and stunning that it is as if the time has stood still. Some of the relics of revolution and freedom struggle still stand strong. The breeze on the banks of Ganges slowly hums in your ears and plays with the loose strands of your hair. One stands on the Banks of the calmly streaming Ganges and wonders how beautiful the river looks on the backdrop of the setting sun- as if the sun has burst into several shards of sparkling pieces that now afloat on the river. The Howrah stands tall and looks misty on a cold rainy evening. As if challenging the existence of new bridge.





Small canopies float on the steadily drifting water, carrying people from one shore to the other. The quintessential Boat men clad in their Dhotis and red Gamchas push the boat off the jetty with a rover and embark on a pleasant journey. The water is pale blue, similar to the color of the skies. You start wondering if at a distant point - the Ganges meets the sky mixing the hues of clouds in the river. In the night time the lights are aglow in the whole city making it look even more resplendent.






Transportation here is easy and cheap. I used to wonder where all the Ambassador cars went from India. I have my answer now! All the yellow taxis in Kolkata are yellow Ambassadors. I had heard about trams but never seen them as they were discarded in Mumbai long before my birth in 1983. I was both amazed and amused with a child like alacrity when I saw trams carrying people around. Reminded me of sequences from Full house shot in Florida. Like Ahmedabad you find the green and yellow CNG auto rickshaws. Then there are also human rickshaws but as an outsider you don’t opt for those. You can easily make out the dialect as it is very similar to Hindi and Marathi pronunciations. Just a lot of “O’S” are added. Like SONDESH and RASHOGULLAS. Beautiful Bengali sarees and cotton kurtis are the things to shop for.



Here the Policemen are clad in White uniforms. Traffic seems to be congested due to narrow roads but the air around is fresh. Several small man-made ponds catch your eye. It reminds me fairly of my own city Thane. The staple food here being pond fish and rice, they are reared in these ponds. The puchkas are very much “like“ panipuris but still very “different” from them. The nightlife is not much active here. But the food joints are superb especially the China Town. You should also try biriyanis, mustard fish preparations, ellesh, prawns and other fish curries. One cannot really claim to have visited Kolkata if he doesn’t have the exquisite sweet preparations like all types of Sondesh, Phirni, Abhar Khabo, Mishti Dohi etc. Nothing tastes better than a Cha in small earthen pots on a rainy evening.



The people in Kolkata are as sweet as their delicacies. They love to show you around the city. The Maa Kali temple, Victoria House,Museum, Howrah Bridge and New Bridge etc as very beautiful places. A tour in the buggi makes the ride even more thrilling. Kolkata has a massive football following and you can see the city is clearly geared for the current football season. There are large expansive grounds where young “Ronaldinos" are enjoying their football in rains.

My work here is done…The plane is leaving Kolkata ground. I wave away to this very Celestial City in my own country. I will cherish you in my thoughts Kolkata – I promise as I take off for home!!


I would like to quote few lines from Tagore’s Gitanjali that spell out my KOLKATA EXPERIENCE the best!!

I have had my invitation to this world's festival, and thus my life has been blessed. My eyes have seen and my ears have heard.

It was my part at this feast to play upon my instrument, and I have done all I could.

Now, I ask, has the time come at last when I may go in and see thy face and offer thee my silent salutation?

- Rabindranath Tagore

माणसं

वेळ: Tuesday, June 29, 2010
रविवारी सकाळी वेर्सोव्याला कोळीवाड्यात कॅमेरा फिरवायला नेला होतो.


विले-पार्लेला लोकल थांबली असतांना हात आणि नझर स्वस्थ राहत न्हवते.



ह्यांनी कॅमेरा कॉन्शियुस न होता फोटो काढू दिले. पण जाते वेळी प्रश्न केला, "कुठल्या पेपर ला येईल?" आता मात्र माझी फजिती झाली. आजोबांच्या हातात कुठला तरी कानडी पेपर होता. मग मी पण ठोकून दिलं "हिंदुस्तान टाई्मस्".




तरी माझ्या नशिबात लगेच सुटका न्हवती. शेजारी मोसंबीचा रस विकणाऱ्या भैय्या कडे बोट दाखवून "ह्याचा आता पर्यंत २ वेळा पेपराला फोटो येऊन गेलाय, अजून एकदा येऊन जाऊ देत!" मग लगेच भैय्या ने चुना - तंबाखू काढून, तंबाखू मळायला घेतला! वाह, दादांनी कुठली पोझ द्यायची, हे पण ठरवलं होतं तर! खचाक्क :D



माटुंग्याला एक लाकडी थडगे मिळण्याचे ठिकाण दिसलं. बाहेरची पाटी, त्या खाली रचून ठेवलेली फुलं.......पाटीवरील मजकुराचे २ अर्थ निघत होते! फोटो कसा काढावा ह्या प्रश्नात असतांना आतल्या भिडूने एक फुल-गुच्छ घेऊन एक पोझ दिली, मी परत माझं काम केलं. खचाक्क!



शेवटी माटुंग्याच्या सिटी लाईट मार्केटला पोहचलो! आता मासे खरेदी मध्ये तजुर्बा दांडगा झालाय.
बाजारात गेल्यावर काय करावे -

मासेवालीला कुठले प्रश्न विचारावे, कुठले विचारणं टाळाव -
हात लाऊन "माल" चाच्पुन्न बघा. आज कुठले मासे आहेत, काय भाव आहे, असले प्रश्न विचारलेले चालतात.
"ताजे आहेत का?" असा प्रश्न चुकून पण विचारू नये. हा प्रश्न फारच अपमानास्पद असतो. एखाद्या पोरीचा बघण्याचा कार्यक्रम चालू असेल, आणि कोणी चोम्ड्याने जर विचारलं "का हो हिचं चाल-चलन सरळ आहे का हो?" हे जसं अपमानास्पद वाटतं, त्या पेक्षा हजारो पटीने जास्ती अपमानास्पद प्रश्न म्हणजे -"का हो, मासे ताजे आहेत का?" एक वेळ तुम्ही त्या मासेवालीला तिचं वय विचारा, वजन विचारा......खपवून घेतल्या जाईल.

मच्छी बाजारात जाताच, लगेच मासे घेऊन बाहेर पडण्यात मज्जा नाही.
आधी सबंध बाजार फिरून घ्यावा. कान देऊन मासेवालींच्या बोलण्याची ढब आत्मसात करून घ्यावी.
मग जिकडे मनासारखे मासे दिसतील, तिकडे कोळीवाडा हेल काढून बोलायचं. जास्ती काही अवघड नसतं, थोडा लाडावून बोलल्या सारखं वाटतं पण तरी मज्जा येते.

एखादा मास्याचा तुकडा खाली बसलेल्या मांजराच्या पिल्लाला टाका.

आणि एक दुसर्याबद्दल वाईट सांगणाऱ्या मासेवाल्यांपासून लांब रहा. कारण दोघी पण वाट्या मध्ये हात मारतात.










वेश्या आणि इंजिनिअर

वेळ: Tuesday, June 29, 2010
गुंड्या: बंड्या, काय करतोयस?
बंड्या: (xx)बाजी...
गुंड्या: क्काय? काय चॅटिंगवर पोरींशी फ्लर्ट करतोयस का?
बंड्या: नाही. स्वतःला विकायला काढलय. बघतोय कोणी घेतय का ते.
गुंड्या: च्यायला काय बोलतोयस?
बंड्या: जॉब अप्प्लाय करतोय. साला सांगतो तुला गुंड्या, वेश्या आहोत आपण, वेश्या.
गुंड्या: आता काय झालं?
बंड्या: काही नाही. जाऊदे... तुला माहितीये का, वेश्या आणि इंजिनिअर, दोघे बघितल तर एकाच कॅटॅगरीत येतात.
गुंड्या: कायतरी काय साल्या! वेडा झालायस तु. सुरुवातीला जॉबसाठी स्ट्रगल करावाच लागतो. उगीच फ्रस्ट्रेट कशाला होतोस..
बंड्या: नाही रे, फ्रस्ट्रेट झालो म्हणून नाही बोलत्ये... त्यांच्यात आणि आपल्यात खुप कमी फरक आहे. बघ, तुला सांगतो...



वेश्या

इंजिनिअर

फरक

त्यांना समाजात इज्जत नसते.

आपल्याला काहीतरी असते.

Fresher: High demand & pay

Experienced: Low demand & pay

Fresher: Low demand & pay

Experienced: High demand & pay

साम्य

त्या विकल्या जातात.

आपलं मार्केटिंग होतं.

त्यांना जो विकतो तो दल्ला/दलाल.

आपल्याला मार्केट करणारा तो Consultant.

भलेही ती दिसायला कितीही सुंदर असो किंवा बाकिचे काही गुण असोत, कवडीची किंमत नाही.

तुम्ही कितीही टॅलेन्टेड असा, स्किलफुल असा त्याचीपण काही किंमत नाही.

त्या गिऱ्हाईकाला खुश ठेवतात.

आपण Clientला.

"क्या हिरो, चलता क्या..." म्हणत रस्त्याच्या कडेला उभं राहून सेल्फ मार्केटिंग चालू असत. कोणी गावला तर कोणती सर्विस कोणत्या भावात दिली जाईल त्याचं सेटिंग. ती मांडवली झाली कि मग दोघे जातात डॉक्टर-डॉक्टर खेळायला... आपण जरा सोफिस्टिकेटेट भाषेत इकडेतिकडे रिझ्युमे टाकून अप्प्लाय करतो. आपले स्किलसेट काय आणि आपला पे-रेट काय त्यावरुन आपण निगोशिएट करतो. च्यायला सांग आता मला काय असा फरक उरला? बोल...
गुंड्या: बंड्या, तु कॉफी घेणार का? वैतागलायस तु... शांत हो. साला आपण इंजिनिअर आहोत. भाड्या इंजिनिअर व्हायला मेहनत लागते ती घेतलिये आपण, कसब लागत ते आहे आपल्याकडे. वेश्या होण्यासाठी अशी क्रायटेरिआ नसते. इंजिनिअर स्वप्न बघतात ती प्रत्यक्षात उतरवतात. मायला इंजिनिअर आहेत म्हणून जग आहे. (गुंड्या तावातावान खेकसला)
बंड्या: अरे, तु साला हायपर झालास...
गुंड्या: मग काय भाडखाव... उगीच साला काहिही बरळत बसलाय. डोका फिरवाचा नाय हा आपला...
बंड्या: ह्यॅह्यॅह्यॅ... तु कॉफी बनवत होतास ना...
गुंड्या: हम्म्म्म... च्यायला... बनवतो...
(ट्रिंगट्रिंग... ट्रिंगट्रिंग... ट्रिंगट्रिंग... ट्रिंगट्रिंग...)
Hello, Yes Sir, this is Gundya speaking... (श्श्शू... इंटरव्ह्यू कॉल...) ya, I am an Engineer, Sir. ya, I've done (blah blah)... I've (blah blah)... I can (blah blah)...
दोन मिनिट, आलोच म्हणुन गुंड्या कॉल अटेन्ड करण्यासाठी दुसऱ्या रुममधे गेला. बंड्या त्याला बघून उपरोधकपणे हसला... दोघांचा कॉफीचा प्रोग्रॅम उगीचच थोड्यावेळासाठी लांबला...

आपला,
(विक्रिस ठेवलेला) सौरभ

मुंबई भटकंती ००१

27 June 2010 वेळ: Sunday, June 27, 2010
घरी बसून, स्वतःच्या cologne च्या भाप्क्यात हा फोटो बारा वाटतो.



ह्या पुढच्या फोटो मी पलीकडून काढला असता तर नक्कीच चांगला आला असता. पण मीच त्या बाजूस जाणे टाळले. मला इतरांच्या "private time " चा आदर आहे. (थोडक्यात मला माझ्या फ्रेम मध्ये उकिडवे बसलेले ससे नको होते.)


Mumbai - मुंबई

26 June 2010 वेळ: Saturday, June 26, 2010
मध्ये बरेच विषय सुचले, पण की-पॅड वर बोटं काही मना प्रमाणे नाचली नाहीत. आता नुसतेच ड्राफ्ट बनून पडलेत.
आज ट्रेकला जायचा प्लान पण कॅन झाला, घरात बसून कंटाळा आलेला. बाहेर गर्दीत, फोडणी टाकायची न्हवती.
कॅमेरा घेऊन गच्चीत गेलो.



Tribute!!

12 June 2010 वेळ: Saturday, June 12, 2010


Limaye Kaku!

For the last few days I was seeing Manu all alone of the road. Manu is this cute little black dog in my lane!! If he was down, it was implied that Limaye kaku had to be sitting at her patent seat of the steps of the verandah of her Wada. About one and half year back, I chanced upon Manu and was playing with him. That is when a very soft hearted and sweet lady came forward to claim his ownership. Spotting our common interest in dogs, we started chattering about why “Manu” was such an adorable dog.

We used to meet every day in the evening when I used to return from my office. She used to stop me and we would engage in silly banter about everything under the sun. She had told me how lonely she had become after her husband passed away a few months back and that Manu was like her own son. She spoke about all the Marathi soaps, the new cotton sarees she got from the nearest shop and told me strange yet interesting stories of the tenants she had. I would sit there beside her for hours and patiently listen to everything whatever she had to talk. She used to laugh a lot. It used to amaze me- her jest for living and the way she was determined to get over her adversity!!

She always invited me to have dinner with her and to see her home. I never went. I just kept postponing it as I was always in a hurry to rush back and fix a meal or study. I regret it now! She had introduced me to her children. On a Diwali Day I had introduced my Dad to her. She was a very nice lady. She always called me and spoke to me whenever I used to walk with my headphones in my ears completely unaware about everything around me. She was atleast 30 years older to me. But I liked her and she liked me. Our bonding had been mutual.

So when I switched job and didn’t take the same lane, I missed meeting her and talking to her. The other day I was looking for her. But I only spotted a lonely Manu all by himself on the street. It was a while that I had seen her. I decided to check on her. So I asked the Chemist who knew her well. He said she passed away about 2 months back. I was sad and shell- shocked. He said she had got hurt in her leg and being a diabetes patient she got gangrene- slipped into Coma and passed away. I remember her telling me that she had hurt her leg. But I never knew that it would claim her life in future.

The whole point is – I would have liked to know her better. I didn't even know what her first name was. But indeed she was a very charming lady who was acclimatizing herself to her lonely life. But with a very brave smile on her face.

There are some people who are not connected to you- They are not your relatives, they are not your friends- they are just people whom you meet! But they touch your lives. More importantly they give a tug to your heart!! Limaye Kaku was a very special lady. I have been on an amazing journey since the last 2 years and have met all kinds of people. Limaye Kaku was someone I will never forget!! For all the love and happiness she brought to people around her- May her soul rest in peace!!! You will be missed, Limaye Kaku!!

यल्गार - गुरु ठाकुर

07 June 2010 वेळ: Monday, June 07, 2010

एखादं विष भिनावं ना... तसं हे गाणं अंगी भिनतं. गुरु ठाकूरच्या शब्दरचनेबद्दल लिहण्या/बोलण्यासाठी मी शब्दपांगळा आहे. त्याला शब्दशः झुकुन मानाचा मुजरा. आणि श्रीवत्स कुलकर्णीने ज्या पद्धतीने संगितबद्ध केलय त्याचं कौतुक करावं तेवढं कमी आहे. अक्षरशः धमन्यांमधलं रक्त सळसळतं, माणूस चिथावला जातो... आणि अजून एक खास बात म्हणजे गाण्याला दिलेली "ग्लॅडिएटर" चित्रपटाची पार्श्वभूमी. निव्वळ वेड. कितीदाही ऐकलं तरी कमी आहे. कधी हरल्यासारखं वाटलं कि हे गाणं ऐकावं. पुन्हा एकदा जिंकण्याची उर्मी मनात जागी झालीच पाहिजे... यल्गाSSSर... \m/ \m/

आपला,
(चेकाळलेला) सौरभ

Comments... No Comments...

06 June 2010 वेळ: Sunday, June 06, 2010



आपला,
(बाष्कळ) सौरभ

माझा पहीला अपराध!

05 June 2010 वेळ: Saturday, June 05, 2010
आधी ह्या पोस्टचं नाव - "When Apple and Blackberry were just fruits" देणार होतो, पुढे विश्लेषण देता देता खूप लांबड लागली असती. त्या पेक्षा एक घटना रंगवली.

माझा पहिल्यांदा झुलता-पूल झालेला. बऱ्याच वेळ आर या पार नतीजा लागत न्हावता. पुढे काय परिणाम भोगावे लागणार हे ही माहित नाही.

तशी हि घटना घडून खूप वर्ष लोटून गेलेत. त्या वेळी आम्ही वापीला राहायचो. मी सेंट मेरीज स्कूल च्या जुनियर के.जी मध्ये होतो, आणि रेणुका पाचवीत. त्यावेळचा मित्र परिवार इतकासा आठवत नाही, पण त्यातला "जिग्नेश पटेल" आठवतो. नुकतेच आमचे वर्ग शाळेच्या मुख्य इमारतीत भरू लागले होते. एकदा मैदानावर खेळतांना माझा धक्का जिग्नेश ला लागला. जिग्नेश पडला. त्याचा गुडघा फुटला. रक्त येत होतं. लगेच वर्गातल्या सगळ्या मुलांची गर्दी जमली. आ! रक्त येतंय. सगळ्यांच्या नजरेत आता मी जालीम झालो. मला अपराध्या सारखं वाटू लागलं. मग जिग्नेशला कोणाच्या तरी मदतीने उचललं. शाळेतल्या सिस्टर कडे घेऊन गेलो. त्यांना सगळी घटना सांगितली. ( आणि मी मुद्दाम काही केलं नाही, हे पण समजावत होतो.)

मग काय राव, आयुष्यात पहिल्यांदा इतकं रक्त पाहिलं होतं. त्यावेळी आजच्या सारखे सेरियल नसायचे, आणि चित्रपटात उग्गाच रक्ताच्या चील्कान्ड्या नाही उडायच्या.

सगळी वाटून जाण्याची क्रिया पट्ट-पट्ट होत होती. ह्या प्रसंगामुळे मला तर वाटलं ह्या अपराधासाठी आपल्याला पोलीस पकडून नेणार. अगदीच नकळत सिस्टरला हा प्रश्न विचारल्या गेला. मग सिस्टरने सांगितलं, आपल्या शाळेचे फादर सांभाळून घेतील. मग त्यांनी त्यांच्या काळ्या रोटरी टेलिफोन वरून कोणाला तरी फोन लावला. इंग्रजीत बोलल्या. मला काही जास्त कळलं नाही. माझी मजबूत तंतरली होती. मग म्हणे काही होणार नाही. मग कुठे जीव भांड्यात पडला. पण तरी सिस्टरवर भरोसा न्हवता. म्हंटल फादर कडून एकदा खात्री करून घ्यावी.

वर्गात गेलो, तर सगळ्या नझर माझ्याकडे. (खुनी खुनी - म्हणत असावेत.) मी धावत माझ्या जागे वर पोहचलो. खूप वेळ दाखवायचा प्रयत्न केला, की मला काय पोलीस-बिलीस पकडून नेणार नाहीयेत. पण अजून खात्री कुठे होती. मग म्हंटल जर मला अटक केलीच, तर माझे दप्तर घरी कोण नेणार? मग दप्तराची विल्हेवाट लावली. माझं नवीन कोरं शार्पनर, जे मी अजून हि वापरलं ही नाही; लगेच पेन्सिल काढून तिला नोक केलं. मग ते शार्पनर घेऊन धावत पहिल्या मजल्यावर गेलो. रेणुका तिच्या वर्गात होती. तिचे वर्ग चालू होते. तिला बाहेर बोलावलं आणि शार्पनर दिलं. काय बोललो ते मला ही नाही आठवत. खाली फादर च्या गाडीचा आवाज ऐकू आला. आता काही खैर नाही आपली.

त्या पुढची सगळी चित्र अंधुक दिसत होती. पण मला जेल मध्ये नेलं नाही!


AKS | Entries (RSS) | Comments (RSS) | Designed by MB Web Design | XML Coded By Cahayabiru.com | Distributed by Deluxe Templates