AKS

Yours,

(Well-wisher) Saurabh

एकदम सन्नाटा... नीरव गडद शांतता... इतकी की टाचणी पडली तरी कानठळ्या बसाव्यात... अश्यावेळी फक्त एकच आवाज ऐकू येतो...

सोsss हमsss
सोsss हमsss
सोsss हमsss

काही क्षण असेच ती अनैच्छिक क्रिया ऐकण्यात जातात... बेसावध...

अचानक एक दिलासा देऊन जाणारी जाणिव होते. मी जिवंत आहे. माझे श्वास चालू आहेत. पण... पण पुढचा श्वास ऐकू नाही आला तर.... मणके गोठवत जाणारी भिती थरकाप उडवत पुर्ण अंगातून सळसळते...

आणि खरच पुढच्या क्षणाला तसच होतं. श्वास ऐकू येईनासा होतो....

कारण......

तुमची समाधी भंगलेली असते. तुम्ही तंद्रीतुन बाहेर आलेले असता... ज्यासाठी श्वास चालू आहे ते जगण्यासाठी.... तो फिर नाच्च्यो.... धत्तरतत्तर धत्तरतत्तर... अपडी पोडे पोडे पोडे... च्यायला काय राव... अरे भाय कितना सिरिअस... काय चाल्लय काय... और कायको... कशाला डोक्याची काशी घालून घेताय. सध्या सगळीकडे गंभीर-गंभीर माहोल आहे. म्हटलं... आपणपण थोडं सिरिअस झालं पाहिजे. आणि मला त्या साथिची लागण झाली. आपण लय सेंसेंटिव... (कोण???) सेंसिटिव्ह... पण माझ्यासाठी हे असले विचार आणि नाकातला शेंबुड एकसारखेच. झाली सर्दी माझ्यापण डोक्याला. धत्ततिच्या... लगेच डोकं शिंकरलं... I mean आपटलं... नाय ठोकलं(???)... झटकलं(!!!)... हाड हाड... केलं काय तरी... भ्यॅक्क... ओकलो (शेंबुड ओकला???) आपलं... शिंकरलो इकडे सगळं. आता फ्रेश येक्दम. साला सिरिअस होता येत नाय राव मला. गंभीर बाब है की ही.

सो... श्श... शॉ.. ऑ... हाsssक्ष्च्छीsss....

थोडक्यात ओळख देतो :

आजी : रोहिणी कुलकर्णी. 

Camera : निरंजन गुप्ते.

Anchor & Post porcessing : वरुण वैद्य.

Property : वरुण आणि रेणुका.

Okay, खालच्या ओळी मला कशामुळे सुचल्या ते आधी सांगतो. अनघा मॅमच्या ब्लॉगवरची "दुभंगलेली" हि पोस्ट वाचली. मेंदु घुसळला गेला, विचारांच वादळ सुटलं आणि मी भरकटलो. आता त्या पोस्टचा आणि खालच्या ओळींचा नक्की काय कसा संबंध ते विचारु नका. बस्स... वाटलं काय तरी... सुचलं... लिहलं. (खर्र सांगू काय... मला उगीच लय भारी काहितरी लिहल्यासारखं वाटतय. ;-) माहित नाही का. पर आज अपन अपनपेईच खुष है!!! हिहॉहॉहॉ... चला... भगव्या रंगाचं धोतर शिवायला टाकलं पाहिजे. :-P)

सूर्य मी, चंद्र मी, दिवस जसा तशी रात्र मी...
हस्तक्षेप ना कुणात माझा, नं माझ्यात कधी आले कोणी...
मी उगवतो, मी रहातो, मी पहातो, मी मावळतो...
पृथ्वीवरच्या सर्व बदलांस तरी का सर्वथा जबाबदार मी...
भंगते ती, भिजते ती, उजाडते ती, सजते ती...
फेर धरुनी फिरते ती, स्वतःच सर्वाचे कारण ती....
भविष्य घडवण्या तुच समर्थ, तुजमध्ये ना कधी लुडबुडलो मी...
तुझ्या नशिबाच्या कुंडलीपंचांगांमधे तरी कसा बरे फसलो मी...

आपला,

(अगम्य) सौरभ

 
CAUTION: सभ्य भाषेची अपेक्षा ठेऊ नका.

तर ह्या वेळी बाब अशी आहे, मी मधे एक स्वखर्चात एक रिसर्च केला. रिसर्च म्हणजे नेमका काय केलं -
विविध लोकांच्या रक्ताचे नमुने गोळा केले. माणूस घरी असतांना, कार्यालयात असतांना, खरेदी करतांना, हागल्या-पादल्याला त्यांच्या रक्ताचे नमुने गोळा केले.
आश्चर्य म्हणजे एक नवीनच हॉर्मोन माझ्या नजरेस आला!
मी त्या हॉर्मोनचं नाव मग : "आई घाल्या हॉर्मोन" ठेवलं. 
हा हॉर्मोन विशेषकरून माणसं रस्त्यावर गती पकडू लागल्यावर रिलीज होतो.
तसं पाहता, ह्या हॉर्मोनचं प्रमाण काही ठराविक नसतं, पण रक्तात मद्य, भिनलं असतांना हॉर्मोनचा असर जास्ती होतो.

नेमकं हा हॉर्मोन रिलीज होतो म्हणजे काय होतं ते बघा :
लोकांना आपण "रायडर" असल्याचा भास होतो. (आता मी कुठे म्हणतो कि तुम्ही बेजावाब्दारपणे गाडी हाकता)
.....थोडक्यात लोकं "रीतसर" गाडी चालवतात.

रिक्षावाल्यांमध्ये हा हॉर्मोन मुबलक प्रमाणात मिळतो, बस चालक ह्या होर्मोंचे बूस्टर आपल्या तंबाखू बरोबर मळून घेतात. (हो आम्ही अश्या बस चालकांची पीक कलेक्ट करून हे बोल्तोये.) अजून आमचा अभ्यास ग्लोबल झाला नसला, तरी आम्ही दावा करू शकतो कि तिसर्या दुनियेतल्या सगळ्या देशात हा हॉर्मोन आढळत असावा.

ह्या मागचं कारण शोधण्याचा प्रयत्न केला असतां आम्हाला समजला कि ते लोक आमच्या बापाचं काही खात नसल्याने असं होतं. म्हणूनच सगळ्यात जास्ती उत्तरं,"तुझ्या बापाचं खातो का?" ह्या category मध्ये नोंदवल्या गेले.

हॉर्मोन रिलीज होण्याचा आणि बुडाखालच्या गाडीचा काही मात्र संबंध नाही. माणूस हायाबुसा वर बसलेला असो, किंवा सनी झिप वर. आपल्या मागे कोणाचा हात आहे, ह्या वरून हायपर किव्वा हायपो सिक्रिशन ठरतं. नंबर प्लेट वर महाराजांचा उल्लेख असेल तर त्याच्या हॉर्मोन लेवेल थोड्या जास्ती असण्याची शक्यता असते. पण जर नंबर प्लेट वर "डॉली, मोनाली, जानू, आशिक, mom says no girls" असं काही लिहला असेल, आणि रायडर ने मर्क्युरी चा गॉगल "टाकला" असेल, तर हॉर्मोन चा विचार करूच नका; आधी गाडीची चावी काढा, handle lock करून गाडी main stand वर लावा. तुमची चूक नसतांना कशाला गाडीचा inssurance क्लेम करायचा?

शेवटच्या टप्प्यात आम्ही काही landing gear मध्ये गाडी चालवणार्यांना विचारलं. अजून आमच्या अंगाचे काही भाग सुजलेले आहेत, आणि डोकं बधीर!

  

पुन्हा एकदा आयुष्यात एक long weekend, प्रोफ.ला पण सुट्टी मिळाली. कुठे जायचं अजून काही ठरलं नाही. इतकंच ठरलं होतं की कोकण रेल्वेची सफर करायची. मग दादर-सावंतवाडी पकडली खरी, पण कुठे चाल्लोय हे माहित नाही, अन् पुढे काय वाढलाय ह्याची तर अजिबातच कल्पना नव्हती. तिकीट काढायच्या रांगेतच गर्दीचा अंदाज आला, पण आम्ही जिद्द हरलो नाही.

००:४५ची ट्रेन होती, एखादा जलदुर्ग बघून परत फिरू असा बेत आखला. ट्रेनमधे सीट मिळवण्यासाठी चांगला लढा दिल्यावर बसायचा अनुभव घेता आला! आता मागून येणारे हळूहळू adjust होऊ लागले. कोणी समान ठेवायच्या फळीवर, तर कोणी दोन berthच्या मधल्या जागेत. हे तर काहीच नाही, २ toiletsपैकी एका toiletमध्येपण एखाददोनजण accommodate झाले होते. ट्रेन स्टेशन मधून निघेपर्यंत आजूबाजूला इतकी माणसं गोळा झाली होती, कि अगदी heavy rush असलेली लोकलपण लाजेल. वरच्या berthवर बसलेल्यांच्या पायांची अशी काही जाळी विणली गेली होती कि खाली उजेड यायची संभावना संपली. तासाभरानी शरीराला पाय असतात ह्याचा आम्हाला विसर पडला. पायाला "ping" पाठवल्यास तिसऱ्याच्याच पायाचा reply यायचा. मग सालं ketamineचा एक डोस घेऊन निवांत झोपी जावं. त्यात पण नशिबाची गरिबी म्हणजे ट्रेन पेणजवळ सिग्नलवर २-२:३० तास थांबून होती. पाहटे उठून बघितलं तर रोह आलं होतं. म्हणजे रात्रभर आपण फक्त १००-१५० किलोमीटर काटले होते? आता ह्या बधीर अवस्थेत आणखीन प्रवास झेपला नसता. ट्रेन सोडून, पुढे ट्रकमधून जायचा प्लान आखला. तितक्यात प्रोफ. म्हंटला म्हणून पुढचे डब्बे तपासून आलो. एका डब्यात जागा मिळाली. चला टांग बच्ची तो लाखो पाये!

सिंधुदुर्ग स्टेशन येई पर्यंत दुपारचा ०१:०० वाजला होता. ढगांच्या दाटीमागून सूर्यकिरणं डोकं काढीत होते. आता पाय मनसोक्त मोकळे करून घेतले, चालतांना आपले पाय अजूनपण हलतात ह्याचा आनंद होताच. बस स्थानकाच्या जवळच एका घरगुती खानावळीत बढीया बांगडा थाळीवर हात मारला. प्रोफ.ने कोंबडी नसल्या कारणाने शाकाहारी आहार पसंत केला. जेवण चविष्ट होतं आणि बांगडा ताजा! पुढे होऊन मालवणला जाणारी बस पकडून सिंधुदुर्ग बघायचा आणि सूर्यास्ताचे फोटो काढायचा विचार होता. तसं बघता आजकाल दुर्ग आणि गडांवर बघण्यासारखं काही उरलं नाहीये. तुमच्या जवळपास कुठे ताक, लिंबू सरबत, शीत पेय मिळत नसतील तर मग नक्की जावा! (काही गड अजूनही अपवाद म्हणून आपण ठेऊ...... तरीपण घुमवून फिरवून मला निषेध नोंदवायचा होता.) वाटेत होडीमधे एक छान portrait मिळालं. सिंधुदुर्गावर तसे काही चांगले फोटो पदरी पडले.

आम्ही आता मालवण स्थानकावर पोहचेपर्यंत कणकवलीला जाणारी शेवटची बस निघून गेली होती, आता कसालला जाऊन, तिथून कणकवलीची बस पकडणे हा एक पर्याय होता. आम्ही तो आजमावला. अंगावरचा घाम अन् धुळीचा लेप थोडा धुऊन काढला. अन् पौर्णिमेच्या प्रकाशात मिणमिणतं कोकण पाहत होतो. चांदण्या आणि चंद्र ह्याशिवाय एकही उजेडाचा स्त्रोत नसलेल्या highwayची मजाच और आहे. आजूबाजूच्या झाडीचा तो गोड गंध आणि पानांची सळसळ.

कणकवली बस स्थानकापासून मुंबई-गोवा महामार्ग जवळच होता. महामार्गाच्याच एका टपरीवर उसळ-पाव जेवलो. आता इथून ट्रकला लिफ्ट मागून मुंबईला पोहचायचा विचार होता. पण ह्या अखंड प्रवासात आमचं नशिब कुठेच साथ देत नव्हतं. मग बस स्थानकावर ११:४५ची पुण्याची बस पकडायचा प्रयत्न केला, आत घुसणं मुष्किल होतं. एखादी ट्रेन पकडू म्हणून रेल्वे स्टेशनची वाट धरली. एका ठिकाणी रेल्वे स्टेशनचा पत्ता विचारायला एकाला हात दाखवला, तर तो तिथून आम्हाला नं बघतच सटकला. कमाल आहे, आम्ही कोकणात ह्या महामार्गावरचे भूत वाटत असू त्यांना! एका ठिकाणी ATM दिसलं. पण त्या इमारतीच्या मुख्य दरवाज्यालाच कुलूप होतं! काय भारी गाव आहे हे!! त्या स्टेशन वर पहाटे ०५:४५ पर्यंत ट्रेन थांबणार नव्हती. आता फलाटावर पुठ्याची गादी बनवून आडवं पडून स्वतःशीच म्हंटलं, "उद्याच्या ट्रेनमध्ये इतकी गर्दी असेल कि सालं आपल्याला उभं राहायलापण जागा नाही मिळणार." Murphy's Lawप्रमाणे जे होऊ नये असं वाटतं, तेच होईल अशी अशा करा. पण आमच्या कुत्रं झालेल्या नाशिबासमोर Murphy's Law ने पण हात टेकले.

ट्रेनमध्ये चढलो तर सही, पण सालं उभं राहायचा कांटाळा आला होता. ६ इंच सीट बघून मग तिकडे टेकलो, आणि निर्लज्ज होऊन एकेकाला ढकलून निवांत जागा बनवून घेतली. मग ती जागा एका म्हाताऱ्या बाबाला दिल्यावर मात्र आम्ही दारात पसरून बसलो. पनवेल वरून पुण्याची बस पकडली. बसायला जागा नव्हती, पण तरी आम्ही दोघांनी जिन्यात बसायचे खयाली पुलाव रंगवले! पनवेल सोडलं नसेल तर मागे उभ्या बाईला बसचा त्रास होऊ लागला. त्यात त्यांनी जिन्यात उलट्या केल्या...... वाह रे मेरे नसीब!! काय सुरेख आसन होतं, बरबटलं बिचारं.

काही म्हणा, हा पण एक नविनच अनुभव होता! Patience तर भारीच वाढला आणि सगळेच प्रवास सुखाचे नसतात हा बोध घेतला! केरळ ट्रिपला आपल्याकडे सगळेच हुकुमी पत्ते होते, ह्या वेळी जरा अवघड डाव होता. पण कोकण रेल्वेबद्दल जे निसर्गरम्य वर्णन ऐकून होतो, ते सगळे धुळीत गेले. रुळांच्या बाजूने प्लास्टिकची रांगोळी सर्वत्रच होती. ह्यापेक्षा केरळ मधला कुठलाही random रूट १०० टक्के निसर्गरम्य ठरेल.

असो घरी येऊन व्हिस्कीचा घोट घेत पुढच्या वेळी कुठे जायचं हा प्रश्न कायमच होता. :)